ΚΟΡΕΣΤΕΙΑ "Τα χωριά της λήθης"

Το βιβλίο αυτό συνθέτει και καθιστά άμεσα προσιτή τη διάσπαρτη και ποικίλη ιστορική «ύλη» που έχει αποκαλυφθεί για τις κοινότητες των Κορεστείων νομού Καστοριάς και Φλώρινας. Οι σελίδες του προσφέρουν μια συνεκτική παρουσίαση της κοινωνικής και της ιστορικής διαδρομής του τόπου και των κατοίκων του, πολύ πριν αλλά και μετά την ενσωμάτωση του 1912 – 1913 στον Ελληνικό κορμό, φτάνοντας ως τις μέρες μας. 

Στόχος του βιβλίου είναι η οικιστική, γεωπολιτική και ιστορική ανασύνθεση της περιοχής, η ανάπλαση τόσο του πολιτισμού, όσο και των τραγικών στιγμών των προηγούμενων γενεών μέσα από τα κατάλοιπά της ζωής και των έργων που μας κληροδότησαν. Βασίζεται στις ιστορικές πηγές και επιπρόσθετα στην επιτόπια έρευνα στους οικισμούς και στις μαρτυρίες των ανθρώπων τους. 

Παραθέτει στον άξονα του χρόνου πληροφορίες για τα αρχαιολογικά δεδομένα, τα θρησκευτικά και άλλα μνημεία, τους πρώτους αλλά και τους νυν οικιστές, τις κοινότητες, τις κοινωνίες και τις εργασίες τους με αναφορές στην ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική της ωμής - ηλιοψημένης πλίνθου έτσι ώστε να επιτρέπεται η εξαγωγή συμπερασμάτων.

Στο βιβλίο αυτό σκιαγραφούνται ιστορικά και άλλα γεγονότα τα οποία συνέβησαν στις κοινότητες των Κορεστείων νομών Καστοριάς και Φλώρινας σε διαφορετικές χρονικές περιόδους: Οθωμανική περίοδος, Μακεδονικός Αγώνας, Μεσοπόλεμος, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή, Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος και μέσα από αυτόν τον αιματηρό κυκεώνα των αγώνων και των αγωνιών, πως έχει διαμορφωθεί η ζωή τους σήμερα. Επιπλέον, το βιβλίο προσφέρει τη δυνατότητα του ταξιδιού και της περιήγησης μέσα από το υπάρχον οδικό δίκτυο, τους αγροτικούς χωματόδρομους και τα μονοπάτια.

Οι αναλυτικοί χάρτες της ΑΝΑΒΑΣΗΣ που συνοδεύουν την έκδοση, δίνουν τη δυνατότητα στον σημερινό επισκέπτη να γνωρίσει από κοντά αυτούς τους θαυμάσιους και μοναδικούς στην Ελλάδα πλινθόχτιστους οικισμούς οι οποίοι αποτελούν κληρονομιά όλων των Ελλήνων.

Οι διαδρομές που προτείνονται καλύπτουν πολλά τμήματα των παραμεθόριων ορεινών όγκων των συνόρων ιχνηλατώντας την ανθρωπογεωγραφία του τόπου μέσα από τα άλλοτε μονοπάτια του πόνου και της απώλειας. Θα δείτε πολλά, αλλά υπάρχουν πάντα περισσότερα όταν βρεθείτε κι εσείς στις σκιές του Βέρνου (Βίτσι) και του Βαρνούντα (Περιστέρι) όπου τα Κορέστεια, τα Χωριά της Λήθης.

Ο κορμός του βιβλίου διαρθρώνεται σε εννέα κεφάλαια: Γεωγραφία, Ονομασία – Αρχαιολογικά ευρήματα, Μακεδονικός Αγώνας και το κύριο τμήμα της εργασίας με την περιγραφή των 23ων χωριών που αποτελούν τα Κορέστεια Καστοριάς και Φλώρινας, ξεχωριστή για το κάθε ένα.

Το παρόν πόνημα ολοκληρώνεται με τη Μετανάστευση από την ευρύτερη περιοχή Κορεστείων – Πρεσπών, την Ανέλιξη του Πληθυσμού, τις Μετονομασίες και τη σημασία που έχουν διαχρονικά, τους Αχλαδόσχημους Φεγγίτες, ένα ενδιαφέρον αρχιτεκτονικό θέμα που συναντάμε με πολλά παραδείγματα σε ναούς της περιοχής και ένα αφιέρωμα στο Εθνικό Πάρκο Πρεσπών, στους επιστήμονες και τη συμβολή τους στην ανάδειξη του και τις Διαδρομές που μπορούν να πραγματοποιήσουν οι περιηγητές σε αυτό. Το ακροτελεύτιο κεφάλαιο είναι ένα αφιέρωμα στα Προσφυγόπουλα του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου που από τα Κορέστεια, βρέθηκαν στην Ουγγαρία.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΑΒΑΣΗ, τηλ./ fax: 2103218104, 2103210152, www.anavasi.gr / e-mail:editions@anavasi.gr 

"ANAVASI EDITIONS" P. Matsouka & Co. 

Voulis 32 105 57  Athens  Greece Tel. +302103218104, Email sales@anavasi.gr

Φλώρινα: Βιβλιοπωλείο «η γωνιά», Βασίλης Παπαγιάννης, Μεγάλου Αλεξάνδρου 57 τηλ.: 2385929637.

Περιοχή Πρεσπών Φλώρινας: 

Εταιρία Προστασίας Πρεσπών (ΕΠΠ), Άγιος Γερμανός Πρεσπών Φλώρινας τηλ.: 2385051211.

Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Πρεσπών (ΦΔΕΔΠ), Άγιος Γερμανός Πρεσπών Φλώρινας τηλ.: 2385051870

Επικοινωνία – Αντικαταβολές: Σμαραγδή Κούλιου / Άγγελος Σινάνης τηλ./ fax: 2434071826, e-mail: infο@likno.gr

"Το μαντίλι"

Nikos Delkos

 Περιοδικό ΜΟΤΟ, τεύχος 530, Ιανουάριος 2014, σελ. 108 "Το Μαντίλι", μια διαφορετική ιστορία του Νίκου Δέλκου. (Ιστορίες. "Το μαντίλι" Ένα κείμενο διαφορετικό από εκείνα που συνήθως φιλοξενούμε στις σελίδες του περιοδικού, μια ιστορία ανάμεσα στον άνθρωπο και την μοτοσυκλέτα του που ξεχειλίζει από συναίσθημα).

ΤΟ ΜΑΝΤΙΛΙ

Πήγε στην αυλή κι έβρεξε το μαντίλι πριν το περάσει με διπλό κόμπο στο λαιμό του.

Το έκανε συχνά αυτό τους ζεστούς μήνες, σχεδόν πάντα. Τον κράταγε δροσερό κι εφάρμοζε καλύτερα έτσι βρεγμένο.

 Ήταν το αγαπημένο του. Είχε πολλά σε διάφορα χρώματα και σχέδια.

 Όμως αυτό το γαλαζοπράσινο μαντίλι - πετρόλ ή τιρκουάζ το έλεγαν μερικοί – το φόραγε πάντα στα μοτοσυκλετιστικά ταξίδια του.
Το είχε ξεχωρίσει από την αρχή όταν πρωταγόρασε τρία – τέσσερα, πάνε χρόνια τώρα, για το χρώμα του και το σχέδιό του. Δεν ήταν ακριβό, ένα πακέτο τσιγάρα όλο κι όλο.

Χώραγε στη χούφτα του, αλλά όταν το έδενε στο μπράτσο του καθρέφτη της μοτοσικλέτας του και ξεκίναγε για ταξίδια, για νέες διαδρομές, το μαντίλι μεγάλωνε, γιγάντωνε, ανέμιζε και γινόταν σημαία και λάβαρο και παντιέρα της κηρυγμένης, ήδη από καιρό, ανεξαρτησίας του.
 Το έδεσε στο λαιμό του προσεκτικά. Ούτε πολύ χαλαρό ούτε πολύ σφιχτό. Συχνά το έδενε στο μέτωπό του, όπως οι πειρατές, άλλοτε το έκανε μαντίλα, το πέρναγε κόμπο στον καρπό του χεριού του, στους ιμάντες του σακιδίου του.

Σε όλες τις απεργίες, σε όλες τις πορείες, σύντροφος κι αυτό με τους άλλους απεργούς, πορευόταν στο δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης. Κάλυπτε κάποιες φορές το πρόσωπό του - στους δύσκολους για το κίνημα καιρούς – τον προστάτεψε άλλες, έτσι βρεγμένο που το συνήθιζε, από τα καπνογόνα και τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, στις διαμαρτυρίες, στις συγκρούσεις, στις κινητοποιήσεις.

Με αυτό κράταγε την παρέα των φίλων του και τον κρατούσαν συνάμα, όταν χόρευαν εκείνους τους γνωστούς ηπειρώτικους, στα τρία, σκοπούς – «Γιάννη μου το μαντίλι σου γιατί είναι λερωμένο - πέντε ποτάμια το έπλεναν έβαψαν και τα πέντε» – σ’ εκείνο το ορεινό χωριό κάθε καλοκαίρι στο πανηγύρι, που παρ ότι δεν ήταν κανενός τους το χωριό, το κάνανε δικό τους, το υιοθετήσανε για τις οξιές, τις καστανιές, τα πέτρινα σπίτια και την πλακόστρωτη πλατεία με το μεγάλο πλάτανο στη μέση.

 Πλησίασε στη μοτοσικλέτα του…… « Τι είναι η ζωή;

Απ’ εδώ ως εκεί απέναντι. Μερικές ώρες δρόμος με τα πόδια. Ξεκίνησες το πρωί το απόγιομα έφτασες. Να προσέχεις όμως παλικάρι μου. Να μην τη φοβάσαι τη ζωή.

Όσο ανοίγεις παρτίδες μαζί της τόσο αυτή σ’ ανταμείβει. Έμπα στο παιχνίδι, όχι απ’ όξω. Όχι παρατηρητής αλλά παίχτης. Όταν παίζεις με τη ζωή ποτέ δεν χάνεις. Και να σου πω γιατί; Γιατί το ίδιο το παιχνίδι είναι κέρδος.

Ακόμα κι όταν «χάνεις», κερδισμένος είσαι. Να, σαν τούτο το δρόμο που θα πας τώρα είναι η ζωή…. Απ’ εδώ ως εκεί απέναντι… Μερικές ώρες δρόμος με τα πόδια.. Εσύ θα το κάνεις πολύ λιγότερο, είκοσι - τριάντα λεπτά, άντε σαράντα. Άντε παλικάρι μου, καλό δρόμο και να προσέχεις μ’ αυτό το θεριό…. Έχει απ’ όλα η ζωή, όπως κι αυτός ο δρόμος που τώρα θα διαβείς. Εσύ θα δεις τι θα αντέξεις και με τι θα μαγευτείς, τι θα πεθυμήσεις και τι θα γευτείς, που θα γκαζώσεις και που θα κόψεις…

Τη βλέπεις τούτη την ανθισμένη τριανταφυλλιά; Αυτή είναι η ζωή λεβέντη μου. Σε μεθάει με το άρωμά της, σε ξεσκίζει με τα αγκάθια της. Άντε πολλά σου λέω, τα ξέρεις εσύ, σε χασομερώ κιόλας. Αν ξανάρθεις και ζω, έλα να με βρεις, να ξαναμείνεις….».

 Το «εδώ» ήταν το Μικρό Πάπιγκο. Το «εκεί απέναντι» ήταν η Αρίστη και ο Βίκος κι αμέσως μετά το φαράγγι του Βίκου. Ήταν νωρίς-νωρίς ένα πρωί, τότε που η Άνοιξη φτάνει στο τέλος της και σπαρταρά και χάνεται και σβήνει και λειώνει, σαν μια γυναίκα όπως ύστερα από επαναληπτικούς οργασμούς, στην αγκαλιά του καλοκαιριού που έρχεται, στο τελευταίο της ερωτικό ξέσπασμα και παραλήρημα.

Μόλις είχε πιει μαζί με το γέροντα τον ζεστό ελληνικό καφέ, που εκείνος είχε ετοιμάσει, στην αυλή του σπιτιού του και τώρα που ο γέροντας τον ξεπροβοδούσε με το πρωινό φιλοσοφικό και συνάμα ρητορικό ερώτημά του, για το «τι είναι η ζωή», τον καμάρωνε φανερά και απροσχημάτιστα καθώς ετοίμαζε τη μοτοσικλέτα του να φύγει. Αναπολούσε ίσως κι εκείνος τα νιάτα του, μπορεί να θυμόταν τον εαυτό του να τρέχει καβαλάρης, όχι πάνω σε μοτοσικλέτα αλλά σε άλογο ξεσέλωτο, ίσως και χωρίς χαλινάρι, κάνοντας την ίδια διαδρομή, «απ’ εδώ ως εκεί απέναντι».

 Άρχισε να ντύνεται. Μπουφάν, κράνος, γάντια. Μόλις δύο μέρες πριν είχε φτάσει αργά το απόγευμα στο Μικρό Πάπιγκο, και καθώς ξεδίψαγε και ξαπόσταινε στον αυλόγυρο της εκκλησίας των Ταξιαρχών αγναντεύοντας κατά το φαράγγι του Βίκου, συνάντησε το γέροντα.

Είχε ξαναπάει κι άλλες φορές στο χωριό, μα κάθε φορά νόμιζε πως ήταν η πρώτη του, η παρθενική του. Καθίσανε στο πεζούλι ανάμεσα στις τοξωτές καμάρες του υπόστεγου της εκκλησιάς . Κουβέντιαζαν ώρα. Ρώτησε το γέροντα για δωμάτιο. «Θα βρεις πολλά» απάντησε εκείνος, «βλέπεις δεν είναι σαββατοκύριακο που μας θυμούνται όλοι. Αν θέλεις, όμως, έλα σπίτι μου χωρίς πλερωμή, έχω μια κάμαρα και για σένα, μόνος μου είμαι. Θα σε φιλέψω κιόλας.». Τον ευχαρίστησε, δέχτηκε με χαρά. Όχι τόσο για «την μη πλερωμή» όσο για την πρόσκληση, για την παρέα. Ρύθμισε τους καθρέφτες, ταίριαξε το μαντίλι στο λαιμό του, ευχαρίστησε για μια ακόμη φορά το γέροντα για τη φιλοξενία του, του υποσχέθηκε ότι θα ξαναγυρίσει να τον συναντήσει και τον αποχαιρέτησε με το σήκωμα του χεριού του. Εκείνος ανταπέδωσε. Μίζα. Άναψε τα φώτα, συμπλέκτης, πρώτη. Γκάζωσε γλυκά-γλυκά.

Καθώς απομακρυνόταν έβλεπε το γέροντα στον καθρέφτη να έχει ακόμη σηκωμένο το χέρι του στη θέση του αποχαιρετισμού. Τον αναπολούσε στη μνήμη του και τον θυμόταν πιο συχνά, έτσι, μέσα στην κορνίζα του καθρέφτη της μοτοσικλέτας του, με σηκωμένο το χέρι, να μικραίνει και ξαφνικά στην πρώτη στροφή να χάνεται, παρά όλες τις άλλες ώρες που περάσανε μαζί, χωρίς ούτε ο ίδιος να κατανοεί το γιατί.

 Είχε τώρα μπροστά του να κάνει τη «διαδρομή της ζωής», η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν «απ’ εδώ ως εκεί απέναντι». Έτσι, αλήθεια, δεν είναι και η ζωή όλων μα και η δική του; Μερικές ώρες δρόμου. Μια διαδρομή με ευθείες, καμπύλες και τεθλασμένες. Με στροφές κλειστές και ανοιχτές, με φουρκέτες, με ανηφόρες και κατηφόρες. Με τούνελ και γέφυρες. Με απόγνωση κι ελπίδα. Κάποιοι φεύγουν στις «στροφές». Τα φρένα της ζωής δεν πιάνουν πάντα. Κάποιοι μένουν στις ανηφόρες. Μα το ταξίδι συνεχίζεται.. με λακκούβες και σαμαράκια, με φως και σκιές, με άνυδρες πλαγιές και καταπράσινα βουνά. Όπως η διαδρομή από το Μικρό Πάπιγκο ως την Αρίστη και το Βίκο. Αλλού με σήμανση, αλλού χωρίς. Δεν του άρεσαν οι γραμμικές εξισώσεις και πιο πολύ οι μεγάλες ευθείες και οι εθνικές οδοί. Η ομορφιά του ταξιδιού και της διαδρομής ήταν αλλού…. Έμαθε ταξιδεύοντας να τα ανακαλύπτει.

Πέρασε κανένα δεκάλεπτο οδηγώντας. Σύμφωνα με τη φιλοσοφική ρήση του γέροντα, σε αυτόν το χρόνο, οδηγώντας με το «θεριό» έπρεπε να είχε γίνει έφηβος, δεκαοχτάρης σχεδόν. Σταμάτησε ν’ αγναντέψει, ν’ ατενίσει το τοπίο. Έβγαλε το κράνος και ξεπέζεψε. Ψηλό βουνό, καμαρωτό αγνάντεμα. Έλυσε το μαντίλι και το έδεσε στον καθρέφτη. Για μία ακόμη φορά η ψυχή του ακροβατούσε στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Ο νους μάταια προσπαθούσε να κρατήσει την ισορροπία.

Η άνοιξη προϋποθέτει το χειμώνα. Η σταύρωση χρειάζεται τον Ιούδα. Για την ανάσταση είναι απαραίτητος, πρώτα, ο θάνατος. Αναρωτιόταν αν η ζωή είναι τείχος απροσπέλαστο, μονοπάτι δύσβατο, τρύπιο σκαρί σε φουρτουνιασμένο ωκεανό και όχι αυτό που πάντα λαχταρούσε: Ελευθερία, δημιουργία, ελπίδα, έρωτας, αμφισβήτηση, γοητεία, ταξίδι, αγώνας και χορός με το μαντίλι στο λαιμό ή στο χέρι.

Πολλές φορές με το μαντίλι δρόσιζε το μέτωπό του, τα χέρια του, το στέρνο του, αφού πρώτα το έβρεχε στο νερό. Δεν το έπλενε ποτέ. Κι όμως το μαντίλι αυτό, τόσα χρόνια τώρα, λερό και βρόμικο δεν ήταν κι ας φαινόταν ταλαιπωρημένο. Ποτέ δεν το έβαλε στο πλυντήριο ή στη σκάφη με άλλα ρούχα, ποτέ δεν έβαλε απορρυπαντικό πάνω του. Όμως συχνά το βούταγε σε δροσερά νερά, σε ποτάμια, σε πηγές κρυφές, σε λίμνες, σε θάλασσες. Συχνά ποτιζόταν με τη βροχή και μούσκευε με εκείνες τις καλοκαιριάτικες μπόρες, δεμένο στο λαιμό. Έτσι ξεπλενόταν το μαντίλι και καθάριζε.

Πάντα όμως κράταγε και ενσωμάτωνε και αφομοίωνε και περνούσε αναπόδραστα και ανεξίτηλα στις ίνες του, τις ευωδιές της άνοιξης, το φέγγος του καλοκαιριού, τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος του φθινοπώρου, την αχλή του χειμώνα. Ποτίστηκε με τον ιδρώτα του κορμιού του.

Βάφτηκε με το αίμα του καθώς έδενε την πληγή του ύστερα από εκείνη την ανόητη πτώση, ούτε κι ο ίδιος κατάλαβε πως έγινε. Βάφτηκε με το αίμα του συντρόφου του διαδηλωτή σ’ εκείνη την απεργία, να μην περάσουν οι απολύσεις των συναδέλφων τους. Ταξίδεψε μαζί του στην Κύπρο, τον Αύγουστο του’96, σ’ εκείνη την ανεπανάληπτη και μοναδική πορεία των μοτοσικλετιστών απ’ όλη την Ευρώπη, «ΒΕΡΟΛΙΝΟ – ΚΕΡΥΝΕΙΑ», να τον κρατά συντροφιά στις συγκλονιστικές και γεμάτες αγωνία στιγμές και ώρες του τελικού κομματιού της πορείας κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής και προς τα κατεχόμενα.

Ποτίστηκε με τα δάκρυά του που μάταια και ανώφελα προσπαθούσε να συγκρατήσει μπροστά στις απάνθρωπες και άνανδρες δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και Σολωμόντα Σολωμού από τους τούρκους εποίκους. Το ίδιο βράδυ στη συγκέντρωση, στα συρματοπλέγματα της Πράσινης Γραμμής, διαδήλωνε με το μαντίλι δεμένο στο κοντάρι του πανό, που είχε μόλις φτιάξει και έγραφε:

«ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΡΘΙΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΣ».

 Εμποτίστηκε στις ατέλειωτες ώρες των ταξιδιών και του ξαποστάματος, από τις μύχιες σκέψεις του, από τα χτυποκάρδια του, από τις ανησυχίες της ψυχής του. Από το τρυφερό και στοργικό τελευταίο κλείσιμο των ματιών στον φίλο που έφυγε νωρίς σε κάποια απ’ τις «στροφές της ζωής», βιώνοντας το σπαραγμό και την απώλεια, το λυγμό αλλά και τον βουβό θρήνο.

Αποτύπωσε για πάντα όσα είδαν, άκουσαν, γεύθηκαν, οσφράνθηκαν και άγγιξαν οι αισθήσεις του. Τους ήχους της βροχής, τον αχό του χείμαρρου. Τον ήχο του κινητήρα στο ρελαντί και στο κόκκινο. Το κελάηδισμα των πουλιών, τα φθινοπωρινά «χαλιά» από φύλλα στις εντουροβόλτες, το χτυποκάρδι του ανεκπλήρωτου πόθου. Του αγεριού το φύσημα, το κόκκινο κρασί, την αναστάτωση της νέας συνάντησης. Τη νυχτερινή συναυλία των τριζονιών, τους ήχους από τα ομαδικά γκαζώματα της παρέας, τη μυρωδιά του ψημένου κυδωνιού. Τον παφλασμό των κυμάτων, την τρικυμία του έρωτα.
 Θωρούσε κατά τη χαράδρα του Βίκου με τα μάτια του πότε κλειστά, πότε ανοιχτά.  Ο δροσερός αέρας που φύσηξε του προσδιόρισε ξανά τον τόπο και το χρόνο. Ξεκίνησε πάλι. Δεν βιαζόταν, αλλά είχε δρόμο να πορευτεί. Ήθελε το βράδυ, ότι ώρα, να φτάσει στην πανελλήνια συγκέντρωση των μοτοσικλετιστών.

Πάλι ο γέροντας στο μυαλό του. «Τι είναι η ζωή»; Κοντέρ που γράφει χιλιόμετρα, απάντησε μόνος του. Καινούργια η μοτοσικλέτα, μηδέν χιλιόμετρα. Που, πώς, πότε και πόσα θα γράψει; Σε κάποια χιλιόμετρα όμως θα σταματήσει. Κάθε χιλιόμετρο, κάθε μέρα, ώρα, λεπτό και στιγμή πλησιάζεις προς το τέλος της διαδρομής…… …

Γι αυτό λοιπόν……. Απολάμβανε τη διαδρομή με το μαντίλι τώρα πάλι στο λαιμό του, φρέσκο και δροσερό, βρεγμένο με το τρεχούμενο νερό της αυτοσχέδιας βρύσης που σε μια στροφή βρήκε μπροστά του.

 Το μαντίλι…. Αντίκρισε κι αυτό μαζί του το απέραντο του κάμπου και των κορυφογραμμών. Ανέβηκε στο κάστρο της Μονεμβασιάς, βούτηξε στα καθάρια νερά της Μονής Πρέβελη στο Λιβυκό πέλαγος. Ξενύχτησε στα πανηγύρια της Ελύμπου στην Κάρπαθο. Θαύμασε τον κόσμο από τις πλαγιές του Όλυμπου, του Κίσσαβου, του Ψηλορείτη, του Ταύγετου. Χάθηκε στα σοκάκια των Πηλιορείτικων χωριών. Μαγεύτηκε από τις θαλασσινές σπηλιές των Παξών. Κι ένα πρωί, ένα πρώιμο καλοκαιριάτικο πρωινό σαν και τούτο το σημερινό του, πριν χρόνια, χαράματα σχεδόν στα ίδια τούτα μέρη που βρισκόταν τώρα, το μαντίλι βαφτίστηκε στα νερά του Βοϊδομάτη, δίπλα και κάτω από την τοξωτή γέφυρα.

Είχε στήσει τη σκηνή του από βραδύς πλάι στο ποτάμι, τόσο κοντά που σχεδόν ήταν έτοιμη να ενδώσει στα τρεχούμενα νερά. Δίπλα η μοτοσικλέτα κάτω από τα πλατάνια. Ξύπνησε νωρίς, τότε. Έλυσε το μαντίλι από το τεντωμένο σχοινί της σκηνής – πάντα εκεί το έδενε όταν ήταν μέσα, δίκην σημαίας που υποδήλωνε την παρουσία εντός του παλατιού του αρχηγού του κράτους ή του βασιλιά – και το πέταξε στα ήσυχα γαλαζοπράσινα και βαθιά, σε εκείνο το σημείο, νερά του Βοϊδομάτη. Γαλαζοπράσινο και αυτό, ξεχώριζε σαν ένα φύλλο νούφαρου που μυστηριωδώς, πως, βρέθηκε σ’ ένα ποτάμι. Μετά βούτηξε κι εκείνος, απαλλαγμένος από κάθε ρούχο, σαν οι ασθενείς στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και μ’ ένα μακροβούτι το έπιασε, το κράτησε ευλαβικά κολυμπώντας για ώρα στο παγωμένο νερό και βγήκε ξαναγεννημένος, φορώντας το, έτσι βρεγμένο και καθαγιασμένο στο λαιμό του.
   Το μαντίλι…. Ποτίστηκε με τις λαχτάρες του, τις επιθυμίες του, τους καημούς του, τα σεκλέτια του, τους σεβντάδες του, τους πόθους του, τους έρωτές του, τα πάθη του, το γέλιο και το κλάμα του, τις χαρές του και τις λύπες του, τις αγωνίες , τις ανησυχίες, τους πόνους, τα όνειρά του, τις εκρήξεις του, την ηρεμία του, τις ελπίδες του..

Με όσα τον γοήτευσαν, με όσα πυρπόλησαν τη σκέψη του, με όσα πυροδότησαν τη δράση του, με όσα κούρσεψαν την καρδιά του. Αισθάνθηκε κι αυτό, το βλέμμα, το χάδι, την τρυφερότητα, τη μυρωδιά και το άγγιγμα του γυναικείου κορμιού. Νότισε κι αυτό με τον ιδρώτα της ατέλειωτης επιθυμίας και της απύθμενης ηδονής στις άναρχες χαρτογραφήσεις της αναστάτωσης των κορμιών.

…..Έσβησε όλα τα φώτα της μοτοσικλέτας του κι ας ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, κι ας έτρεχε με εκατόν σαράντα. Ήταν τα τελευταία χιλιόμετρα στον επαρχιακό δρόμο, μια μεγάλη ευθεία πριν το κάμπινγκ, δίπλα στη θάλασσα, της πανελλήνιας μοτοσικλετιστικής συγκέντρωσης.

Το δρόμο τον γνώριζε, τον είχε ξανακάνει στο παρελθόν δύο-τρεις φορές. Ο μικρός κάμπος φάνταζε αλλιώς, τώρα, χωρίς κανένα φωτισμό και με το φεγγάρι ψηλά να του φωτίζει, μόνο αυτό, καθαρά το δρόμο. Πανσέληνος.. Κατέβασε γρήγορα ταχύτητα από την πέμπτη στο νεκρό και έσβησε το μοτέρ. Η μοτοσικλέτα συνέχισε την πορεία της. Ακουγόταν μόνον ο θόρυβος των τροχών από την επαφή τους με την άσφαλτο και το σφύριγμα του αέρα μέσα από το κράνος. Τι σκέφτεται κανείς όταν οδηγεί; Τίποτα και όλα. Τώρα ρουφούσε τη σιγαλιά της νύχτας, και ψυχανεμιζόταν τον μακρινό αχό της συγκέντρωσης. Ξανά ταχύτητα στο κιβώτιο, το μοτέρ πήρε μόνο του μπροστά, άναψε τα φώτα, πλησίαζε….

 Οι μοτοσικλέτες είναι για να οργώνουν τους δρόμους κι όχι να είναι ακινητοποιημένες στο στάντ έξω από τα καφέ. Τα βιβλία είναι για να διαβάζονται και όχι να μένουν στα ράφια. Τα πλοία είναι για να ταξιδεύον κι όχι να μένουν δεμένα στ’ απάνεμα λιμάνια… Και το μαντίλι τι είναι; Ρώτησε απλά τον εαυτό του…

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος εκείνο το βράδυ στη συγκέντρωση της πανελλήνιας, μετά τη συναυλία, με την εξέδρα δίπλα στο κύμα, σχεδόν μέσα στη θάλασσα και τον Νίκο Παπάζογλου, να τραγουδά: « εγώ δεν είμαι ποιητής, είμ’ ο λυγμός του, είμ’ ένας δείπνος μυστικός. Δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός κι είμαι αδερφός του».

Μετά, ξαπλωμένος μέσα στη σκηνή, με το πορτάκι ανοιχτό βλέποντας ξανά το φεγγάρι, προς τη δύση του τώρα, ν’ αντιφεγγίζει μέσα στη θάλασσα, και το μαντίλι, όπως πάντα δεμένο στο τεντωμένο σχοινί της σκηνής του, δίκην σημαίας….. Σχεδόν ξημέρωνε….

Αντικρίζοντάς το να κυματίζει στο αεράκι, το αποφάσισε: Το μαντίλι, ένα πλοίο είναι κι αυτό, μια μοτοσικλέτα, ένα βιβλίο, και ωρίμασε ο χρόνος να ταξιδέψει αλλού, σε άλλο μέτωπο, σε άλλο χέρι, να δεθεί απαλά και τρυφερά με δυο κόμπους σε άλλο λαιμό. Να δροσίσει άλλο κορμί, να δεθεί σε άλλο καθρέφτη μηχανής. Ήρθε ο καιρός να κυματίσει δεμένο σε άλλο κοντάρι πανό, με αντιπολεμικά συνθήματα σε ειρηνική πορεία. Έφτασε η ώρα ευλαβικά να σκουπίσει άλλα δάκρυα για το χαμό συντρόφων και αγωνιστών για τ’ άδικο του κόσμου. Ήρθε ο καιρός να μεταδώσει κι αλλού τους τόνους από θύμησες , την απέραντη θάλασσα των εμπειριών του.

Το αποφάσισε οριστικά και αμετάκλητα.

Θα το χαρίσει. Θα το χαρίσει σε μια κοπελιά, σε μια γυναίκα.

Μπορεί να είναι ένα απομεσήμερο, κάτω από τον πλάτανο σε κάποια πλακόστρωτη πλατεία, σε ορεινό χωριό πίνοντας τσίπουρο. Μπορεί να είναι ένα βράδυ μετά από μακρινό ταξίδι με τη μηχανή, δίπλα στο κύμα, πίνοντας κρασί ή ούζο, με το φεγγάρι να κρέμεται στον ουρανό και να κάνει βουτιές στα κύματα να δροσιστεί από την κάψα του καλοκαιριού. Μπορεί να είναι σε μια απεργία, σε μια πορεία, σε μια μοτοσικλετιστική διαδήλωση, σ’ ένα συλλαλητήριο, κρατώντας το πανό ή τη ντουντούκα, φωνάζοντας συνθήματα με υψωμένη τη γροθιά, ξεθυμαίνοντας την οργή του και διεκδικώντας αυτά που λαχτάρησε, πόθησε και ονειρεύτηκε και του τα κλέψανε. Μπορεί να είναι μια εξεγερμένη από ανθούς Άνοιξη, ένα μεθυσμένο από φως Καλοκαίρι, ένα πυρπολυμένο από χρώματα Φθινόπωρο, ένας διψασμένος από θαλπωρή Χειμώνας. Σε ένα λιβάδι, σε μια θάλασσα, σ’ ένα δάσος, στο χιόνι…

Μπορεί, ακόμα, να είναι την ώρα που η μοτοσικλέτα του θα «ξεκουράζεται» από τα πολλά χιλιόμετρα, την ώρα που οι άνθρωποι και η φύση ησυχάζουν, κάποια απρόσμενη νύχτα. Τότε που τα βλέμματα, μυστικά και παρά το σκοτάδι, λεηλατούνται σε μια μάχη μέχρι τελικής πτώσης. Που τα ακροδάχτυλα αλληλοανιχνεύονται, δειλά στην αρχή και με πάθος στη συνέχεια, που οι σκέψεις, ξεδιάντροπα φανερές πια, αλληλοσυναντώνται, που τα κορμιά ενώνονται με μυστικούς κώδικες, αμήχανα πρώτα, γλυκά, στοργικά και τρυφερά κατόπιν, παθιασμένα και βίαια μετά, σε μια ανελέητη μάχη επικράτησης, χωρίς νικητές και ηττημένους, σε μια κλίμακα πόθου που δεν έχει τέλος, αλλά εκτοξεύεται στο άπειρο.

Εκεί που αν είναι αρχή ή τέλος, μέρα ή νύχτα, καλό ή κακό, παράδεισος ή κόλαση, ευλογία ή κατάρα, ανάσταση ή σταύρωση, αμαρτία ή αρετή, ειρήνη ή πόλεμος, θάνατος ή ζωή, δεν γνωρίζεις. Τότε, σε μια από αυτές τις συναντήσεις, ένα απομεσήμερο, ένα βράδυ, μια διαδήλωση, μια νύχτα, το μαντίλι θα αλλάξει χέρια, θα δεθεί με δύο κόμπους σε έναν άλλο λαιμό. Το αποφάσισε….

 Ξανά ο γέροντας στο μυαλό του. «…σε μεθάει με το άρωμά της, σε ξεσκίζει με τα’ αγκάθια της..». Τώρα, όμως, δεν αναρωτιόταν «τι είναι η ζωή». Ήξερε. Ήταν ήδη στα μισά της «διαδρομής»… Το «απόγευμα» πλησίαζε… Όμως είχε καιρό ακόμη.

Πάντα υπάρχει καιρός, χρόνος, ώρα, όταν θέλεις να ζήσεις. Θα πήγαινε να ξαναδεί το γέροντα, αν ζούσε….με την ίδια ή άλλη μοτοσικλέτα με το ίδιο ή άλλο μαντίλι. Ήταν κι εκείνη η ολάνθιστη τριανταφυλλιά στον κήπο. Ήδη είχε πεθυμήσει το άρωμά της..

Νίκος Δέλκος (έναν Ιούνιο, μετά από μια πανελλήνια, έναν Αύγουστο σε πέντε λίμνες και μια άνοιξη κι ένα καλοκαίρι κι ένα νοτισμένο φθινόπωρο στα 2-3 πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας …. ας πούμε χθες το απόγευμα).

"Mad About Africa"

αναδημοσίευση ...

Οι περισσότεροι, όταν προετοιμάζονται για ένα ταξίδι, σκέφτονται μέρες πριν τι πρέπει να πάρουν μαζί τους κι αγχώνονται μην τυχόν και ξεχάσουν κάτι απαραίτητο.

Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τον 29χρονο Ηλία Βροχίδη και την 33χρονη φίλη του Χριστίνα Πεφάνη, οι οποίοι, για περίπου δύο χρόνια, θα ταξιδέψουν με μοτοσικλέτες στην Αφρική, έχοντας σε ένα σακίδιο μόνο τα απολύτως αναγκαία.

Ένα παντελόνι, μία μπλούζα, αντίσκηνο, υπνόσακους, ένα γκαζάκι και κατσαρολάκι για φαγητό.

Στις 18 Μαΐου 2013, ο Ηλίας και η Χριστίνα θα ανεβούν στις μηχανές τους, δύο μεταχειρισμένες Honda XR 250  και με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη  θα διασχίσουν 40 χώρες και θα διανύσουν από 100.000 έως 150.000 χιλιόμετρα, ανάλογα με το πόσο θα τους φτάσουν τα χρήματα.

Τα περισσότερα βράδια θα κατασκηνώνουν στη φύση, σε τοπία πανέμορφα και μέρη ερημικά, μακριά από κατοικημένες περιοχές. Θα μαγειρεύουν απλά φαγητά στο γκαζάκι, ενώ τα μεσημέρια θα τρώνε σε υποτυπώδη μαγειρεία, όπου συχνάζουν ντόπιοι. Θα περιηγηθούν σε γραφικά χωριά, απόκοσμες οάσεις, μικρούς οικισμούς κάποιας φυλής, ενώ πρόκληση αποτελεί η έρημος Σαχάρα .

Αυτές τις ημέρες, η προετοιμασία του ταξιδιού, που το έχουν ονομάσει "MadAbout Africa",  βρίσκεται στο ζενίθ.

Τόσο ο Ηλίας όσο και η Χριστίνα έχουν κάνει τα απαραίτητα εμβόλια, καθώς οι συνθήκες υγιεινής σε χώρες της Αφρικής είναι κάπως επικίνδυνες εξαιτίας των πολλών ασθενειών, και απλώς προγραμματίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες ενός τόσο μακρινού ταξιδιού που θα γίνει πάνω σε δύο ρόδες.

"Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε από τη Μέση Ανατολή, αλλά λόγω των αιματοχυσιών που συμβαίνουν εκεί τον τελευταίο χρόνο, θα αναγκαστούμε να ξεκινήσουμε από την Ευρώπη.

Αφιερώνοντας χρόνο στα Βαλκάνια,   θα φτάσουμε μέχρι την Πορτογαλία και διασχίζοντας τον Πορθμό του Γιβραλτάρ θα μπούμε στην αφρικανική ήπειρο μέσω του Μαρόκου" δήλωσε ο 29χρονος.

Στη συνέχεια, μαζί με το ταίρι του, τη Χριστίνα, θα φτάσουν μέχρι το Κέιπ Τάουν της Νοτίου Αφρικής κι εάν έως τότε έχει εξομαλυνθεί η κατάσταση θα κινηθούν και προς τη Μέση Ανατολή  . "Το ταξίδι αυτό δεν είναι ένα απλό ταξίδι αναψυχής και ξεκούρασης. Κάθε άλλο μάλιστα, είναι ένα ταξίδι περιπέτειας. Κάποιες περιοχές στη διαδρομή είναι επικίνδυνες και θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή" τονίζει ο Ηλίας.

Βέβαια, για τους δυο τους υπάρχει και μία ακόμη αποστολή: Θα μετατραπούν σε ξεχωριστούς "ταχυδρόμους".

Θα έχουν φροντίσει από τη Θεσσαλονίκη να λάβουν γράμματα και φωτογραφίες από Αφρικανούς μετανάστες, τις οποίες συμβολικά θα τις μεταφέρουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα με την αρωγή της οργάνωσης "Equal Society" www.equalsociety.com που αγωνίζεται για ίσες ευκαιρίες μεταξύ των ανθρώπων.

"Με τον τρόπο αυτό, θα καταγράψουμε τις ιστορίες των μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα και αντίστοιχα των οικογενειών τους που ζουν σε χώρες της Αφρικής. Θα δούμε τις διαφορές, αλλά και τους λόγους που ανάγκασαν αυτούς τους ανθρώπους να αναζητήσουν την τύχη τους σε κάποια άλλη πατρίδα", προσθέτει ο 29χρονος.

Η αρχή έγινε με την Ιταλία... Μετά ήρθε η Ινδία 

http://madnomad.gr/main/greece2india/

Ο Ηλίας Βροχίδης, από μικρό παιδί είχε πάθος για τα ταξίδια περιπέτειας. Μόλις μεγάλωσε αρκετά για να ταξιδεύει μόνος του, άρχισε να γνωρίζει τις ομορφιές της Ελλάδας με οποιονδήποτε τρόπο.

Το πρώτο εγχείρημα στο εξωτερικό ήταν ένα κοντινό ταξίδι. Έως τη γειτονική Ιταλία,  σε ηλικία 19 ετών. Χρησιμοποιώντας κυρίως τρένα (InterRail) http://www.interrail.eu/  περιηγήθηκε σε όλη τη χώρα για κάτι περισσότερο από ένα μήνα. Αυτό το ταξίδι του άνοιξε την "όρεξη" και προετοίμασε το έδαφος για την Ινδία. Αυτή τη φορά, όμως, όχι με τρένο, αλλά με μοτοσυκλέτα.

Πέρασαν ήδη τέσσερα χρόνια, από τότε που ο νεαρός Ηλίας έκανε το ταξίδι στη χώρα των "ιερών αγελάδων". Ήταν 14 Απριλίου του 2007, όταν ξεκίνησε από την πλατεία Αριστοτέλους . "Οι εμπειρίες είναι μοναδικές. Δεν ανταλλάσσονται αυτές οι στιγμές με τίποτα και χαράσσονται στο μυαλό και στην καρδιά", επισήμανε.

"Ένα ταξίδι το ξεκινάω από την αγάπη που έχω προς τη φύση και τον άνθρωπο. Να γνωρίσω κόσμο που ζει διαφορετικά, που έχει άλλη νοοτροπία, με διαφορετική κουλτούρα. Τις άπειρες ώρες που βρέθηκα μόνος σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν...".

Πέρα από τους ανθρώπους που συνάντησε στο συγκεκριμένο ταξίδι και την αξέχαστη φιλοξενία των Ιρανών δεν μπορεί να ξεχάσει τα πανέμορφα Ιμαλάια.

 
Από το 2009, που γύρισε από την Ινδία στην Ελλάδα έχοντας διανύσει συνολικά πάνω από 70.000 χιλιόμετρα, συνέβησαν πολλά. Πήγε φαντάρος και στη συνέχεια έγινε καπετάνιος σε ιστιοπλοϊκά σκάφη με στόχο να μαζέψει χρήματα για την επόμενη του περιπέτεια. Αυτό ήταν και το διάστημα που γνώρισε την 33χρονη Χριστίνα, που είναι πολιτικός μηχανικός και η οποία για χάρη του Ηλία έμαθε να καβαλάει μηχανή.
 
Ο Ηλίας Βροχίδης, ο Θεσσαλονικιός που διέσχισε με μια μοτοσικλέτα και μια φωτογραφική μηχανή όλη την Ασία, θα βρεθεί τη Δευτέρα 22 Απριλίου, στις 20.30, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κορδελιού Ευόσμου    για να παρουσιάσει τη μοναδική εμπειρία του από το ταξίδι και να μεταφέρει μέσα από το φωτογραφικό του φακό την περιπετειώδη διαδρομή, με τελικό προορισμό τη μακρινή Ινδία.

Παράλληλα, θα παρουσιάσει και τους στόχους της νέας του ταξιδιωτικής "εκστρατείας". Παράλληλα, θα ενεργοποιηθούν οι Αφρικανοί μετανάστες που θα έχουν τη δυνατότητα να τον συναντήσουν, να τού δώσουν πληροφορίες για την πατρίδα τους και να τού παραδώσουν γράμματα και φωτογραφίες προκειμένου να τα μεταφέρει στα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Βιβλία περιπέτειας

Ο 29χρονος Θεσσαλονικιός, μετά το ταξίδι στην Ινδία εξέδωσε ένα βιβλίο που περιγράφει τις περιπέτειές του, με τίτλο http://www.oramaeditions.gr/index/maps.asp?id=835 (εκδ. Όραμα).

Στις 352 σελίδες παρουσιάζονται οι σκέψεις, οι εντυπώσεις, οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες του, έτσι όπως τις κατέγραφε κάθε βράδυ, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, στο προσωπικό του ημερολόγιο.

Τις ημέρες αυτές κυκλοφορεί κι ένα φωτογραφικό άλμπουμ 266 σελίδων, http://issuu.com/madnomad/docs/photo-album που περιγράφει το οδοιπορικό στις ασιατικές χώρες μέσα από 417 έγχρωμες φωτογραφίες. http://madnomad.gr/main/products/books/

Πηγή: ΑΜΠΕ - Πηγή φωτογραφιών: Ηλίας Βροχίδης

Η τελευταία μου, μάλλον, παρουσίαση επί ελληνικού εδάφους θα γίνει στη Θεσσαλονίκη, στο Πολιτιστικό Κέντρο Εύοσμου (Μ. Αλεξάνδρου 57) τη Δευτέρα 22 του μηνός στις 20:30.

Αυτή δε θα 'ναι μια απλή παρουσίαση, αφού εξελίσσεται σε υπερπαραγωγή! Το χώρο θα διακοσμεί έκθεση με τις φωτογραφίες μου από την Ασία, ενώ την εκδήλωση θα συνοδεύουν μουσικο-χορευτικές παραστάσεις από την ομάδα αφρικανικών χορών της σχολής Χορός Κίνηση, την ομάδα αφρικανικών κρουστών "Agogo" και τους ανατολίτικους χορούς της Δήμητρας Ζαρζούκη.

Η είσοδος, φυσικά, θα είναι δωρεάν και είστε όλοι προσκεκλημένοι!

Ηλίας Βρ.

Διένυσε 73.000 χιλιόμετρα και πέρασε από 14 ασιατικές χώρες

Ένας Θεσσαλονικιός «τρελός νομάς» ταξιδεύει

73.000 χιλιόμετρα, 14 ασιατικές χώρες, δυο χρόνια και δυόμιση μήνες. Ο Θεσσαλονικιός Ηλίας Βροχίδης ταξίδεψε σε χωριά και μικρές πόλεις, αποφεύγοντας τα μεγάλα αστικά κέντρα, της Τουρκίας, του Ιράν, του Κιργιστάν, του Πακιστάν, της Ινδίας, του Νεπάλ, του Τουρκμενιστάν, του Ουζμπεκιστάν, του Τατζικιστάν, του Καζακστάν, του Αζερμπαϊτζάν, της Γεωργίας, της Αρμενίας και του Ναγκόρνο – Καραμπάχ.

Ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται με χιούμορ ως «τρελός νομάς» και μοιράστηκε μαζί μας στη σημερινή συνέντευξη τύπου κάποιες από τις εντυπώσεις του «Είναι απίστευτη η φιλοξενία σχεδόν όλων των λαών που γνώρισα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου. Συγκινητική. Απέφυγα σκόπιμα τα μεγάλα αστικά κέντρα που λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους στις περισσότερες χώρες και προτίμησα τους δρόμους που οδηγούσαν σε μικρά χωριά, όπου οι άνθρωποι και ο πολιτισμός τους φανερώνεται πιο ξεκάθαρα.

Ο Ηλίας Βροχίδης έχει ήδη εκδώσει ένα βιβλίο, το «27 Πανσέληνοι στην Ανατολή: χρώματα & εικόνες», όπου περιγράφονται γλαφυρά όλες οι εμπειρίες που έζησε σε αυτές τις τόσο μακρινές αλλά πιο οικείες από όσο θα φανταζόμασταν, όπως τονίζει ο τολμηρός ταξιδιώτης. «Δε φοβήθηκα στιγμή ούτε κινδύνεψα ποτέ κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Ναι, η αλήθεια είναι ότι χάλασε η μηχανή μου στη μέση του πουθενά. Αλλά δεν κινδύνεψε κι η ζωή μου. Και με λήστεψαν όμως κατάφερα να βρω τον κλέφτη και να πάρω πίσω τα λεφτά μου. Ήταν μια αστεία ιστορία και ο κλέφτης ήταν λίγο ...ερασιτέχνης» σχολίασε με χιούμορ ο κ. Βροχίδης.

Το ζήτημα των στερεοτύπων, κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ, και της διαστρεβλωμένης, σύμφωνα με τον ίδιον, εικόνας που έχουμε για πολλούς ανθρώπους που προέρχονται από τις ασιατικές χώρες αφορά τον Ηλία Βροχίδη, καθώς και το επόμενο μεγάλο ταξίδι – πρόκληση που τον περιμένει σε ένα μήνα ακριβώς. Στις 18 Μαΐου ο 29χρονος αεικίνητος Θεσσαλονικιός παίρνει και πάλι την μοτοσικλέτα του, κι αυτήν τη φορά με τη συντροφιά της Χριστίνας Πεφάνη, ξεκινά το ταξίδι «mad about Africa»  Το ταξίδι αναμένεται να διαρκέσει πάνω από δύο χρόνια, ενώ θα καλυφθούν 100.000-150.000 χλμ.

Χορηγοί στηρίζουν το εγχείρημα προσφέροντας τον απαιτούμενο εξοπλισμό. Το οικονομικό κόστος του ταξιδιού θα καλυφθεί από τις προσωπικές αποταμιεύσεις του Ηλία Βροχίδη και της Χριστίνας Πεφάνης.

Παράλληλα, το ταξίδι στην Αφρική έχει έναν ευγενή ανθρωπιστικό σκοπό. Στόχος τους είναι, και μέσω της οργάνωσης “Equal Society (http://www.equalsociety.gr/) ” ο Ηλίας Βροχίδης και η Χριστίνα Πεφάνη να αποτελέσουν μία ιδιότυπη γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ μεταναστών, που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα, και των οικογενειών τους στις χώρες του προορισμού του ταξιδιού, μεταφέροντας τα γράμματα, τις φωτογραφίες και τη φωνή των αγαπημένων τους. Με τον τρόπο αυτό πραγματοποιείται και ο βασικότερος στόχος του ταξιδιού τους : η ανάμιξη με το ντόπιο πληθυσμό και η κατάργηση συνόρων και εμποδίων που χωρίζουν τους ανθρώπους, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

 

Άλλωστε, ο Ηλίας Βροχίδης πρόσφατα βραβεύτηκε ως Jupiter’s Traveller από τον οργανισμό του Ted Simon (The Ted Simon Foundation). http://madnomad.gr/main/ted-simon/  Είναι ο πρώτος και μοναδικός μέχρι στιγμής στην Ελλάδα που παίρνει αυτό το βραβείο. Ο συγκεκριμένος οργανισμός έχει τη φιλοσοφία ότι ακόμη και ξεχωριστά άτομα, με καλή πρόθεση, μπορούν με τη μετακίνηση τους ανάμεσα στους διαφορετικούς λαούς και τις διαφορετικές κουλτούρες να προωθήσουν το μήνυμα της αλληλοκατανόησης.

Ο δήμος Κορδελιού Ευόσμου, ενόψει του επικείμενου επόμενου ταξιδιού του Ηλία Βροχίδη στην Αφρική διοργανώνει εκδήλωση τη Δευτέρα 22 Απριλίου, στις 8.30 το βράδυ, στο Πολιτιστικό Κέντρο Ευόσμου (Μ. Αλεξάνδρου 57).

http://www.kordelio-evosmos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1937&Itemid=706 

Τραυματισμοί απο μοτοσυκλέτα μπουφάν και προστασία

Ένα ανάλογο πόστ έχει γραφεί στον ξένο τύπο από έμπειρο μοτοσυκλετιστή που οδηγά πολλά χρόνια Harley Davidson. Διαβάζοντάς το, σκέφτηκα ότι και με τη δική μου εμπειρία στην οδήγηση μηχανής, θα μπορούσα να...συντάξω ανάλογα τον δεκάλογο της ασφάλειας προσθέτοντας τα Ελληνικά δεδομένα.

Ξεκινώντας λοιπόν κάποιος να καβαλά μια μηχανή, σε οποιαδήποτε ηλικία είναι δύσκολο να αφήσει αυτή τη “κακή” συνήθεια για λόγους ευκολίας αλλά και γούστου. Once you go two wheels, it's hard to go back. Η συγκίνηση που παίρνεις οδηγώντας τη μηχανή σου είναι μοναδική και δύσκολα περιγράφεται εάν δε το ζήσεις. Μπορείς να διασχίσεις ένα βουνό, μια θάλασσα, να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι με παρέα και άλλες μοναδικές εμπειρίες, αλλά το βασικό είναι όλα αυτά να τα παρέχεις στον εαυτό σου με ασφάλεια.

Έτσι ένας καλός οδηγός μηχανής είναι πρώτα απ’ όλα ένας συνειδητοποιημένος οδηγός. Παρακάτω λοιπόν με τη βοήθεια της εμπειρίας μου παραθέτω δέκα tips για να παραμείνεις ασφαλής στην άσφαλτο με την αγαπημένη σου μηχανή:

1) Αγοράστε και φορέστε ένα πολύ καλό κράνος

Η μαμά σου είναι μια έξυπνη γυναίκα, θα πρέπει να την ακούς. Όταν σου λέει να φοράς πάντα κράνος, το λέει γιατί αυτό είναι σωστό. Το κρανίο σου, είναι ότι πιο ζωτικό έχεις στο σώμα σου, και μάντεψε… αυτό το προστατεύει το κράνος!

Θα πρέπει το κράνος μηχανής να είναι σκληρό, από καλό υλικό και να είναι ανθεκτικό σε οτιδήποτε μπορεί να βρεθεί στον δρόμο. Σε περίπτωση ατυχήματος, σε προστατεύει από μια σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Αν σκεφτείς ότι η ταχύτητα που αναπτύσσει η μηχανή σου είναι υπερβολική για το σώμα σου, σκέψου με ποια ταχύτητα θα ακουμπήσει το κεφάλι σου στο έδαφος. 

Προσοχή! Και αν φοράς το κράνος σου και εμπλακείς σε ατύχημα ποτέ μη βγάλεις το κράνος πριν έρθει το ασθενοφόρο!

2) Φορέστε το καλύτερο μπουφάν μηχανής

Είναι το δεύτερο πιο σημαντικό αξεσουάρ για τη μηχανή σου. Όπως βλέπεις και στην εικόνα με τους τραυματισμούς, τα περισσότερα που μπορείς να πάθεις από μια πτώση ή ένα ατύχημα τα προστατεύει το μπουφάν μηχανής. Θα πρέπει να επιλέξεις ένα πολύ καλό μπουφάν για τη μοτοσυκλέτα σου. Δε θα πρέπει να τσιγκουνευόσαστε τα χρήματα για το μπουφάν αλλά και για το κράνος. Θα πρέπει να είναι από σκληρό υλικό για να μη υπάρχει τριβή του δέρματος με την άσφαλτο και προκαλέσεις κάψιμο στο δέρμα σου. 

Ψάξτε εκτενώς πριν αγοράσετε μπουφάν. Δοκιμάστε το επάνω σας και δείτε ότι βολεύει να κάνετε κινήσεις, που ενδεχομένως θα κάνατε κατά την οδήγηση. Θα πρέπει επίσης να έχει προστατευτικά στα σημεία που φαίνονται και στο infographic, δηλαδή στο λαιμό, στους αγκώνες, στο στήθος, στα πόδια και στους αστραγάλους. Αυτά τα προστατευτικά είναι σαν μικροί αερόσακοι και θα βρεις πολλούς κατασκευαστές που να έχουν μελετήσει πολύ καλά το θέμα αυτό. 

Βασικό : Δοκίμασε το μπουφάν μηχανής πριν το αγοράσεις!

3) Πάρε καλά γάντια μηχανής

Τα γάντια μηχανής για πολλούς μπορεί να φαίνεται αστεία υπόθεση, αλλά αν σκεφτείτε καλά, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν πας να πέσεις; Προτάσσεις τα χέρια για να προστατευτείς. Είναι αντανακλαστική κίνηση και την κάνουμε όλοι. Θα πρέπει λοιπόν να μην είναι γυμνά τα χέρια. Επίσης τα γάντια πρέπει να κρατούν ζεστά και όχι υγρά τα χέρια έτσι ώστε να μην γλιστρούν κατά την οδήγηση. Επίσης τα χέρια πρέπει να μην είναι κρύα και πολύ ξηρά γιατί δυσκολεύουν τις κινήσεις. 

Οπότε βρείτε γάντια που να κάνουν όλες τις εποχές ή πάρτε δυο ζευγάρια, ένα για τους θερμούς και ένα για τους κρύους μήνες. Επίσης τα γάντια κυκλοφορούν σε δερμάτινα ή συνθετικά που αν είναι σκληρά είναι πολύ καλύτερα.

4) Μπότες και παντελόνια για την οδήγηση

Επίσης σημαντικό κομμάτι στο σώμα σας είναι τα πόδια σας. Αυτά προστατεύονται με ειδικά παντελόνια για μηχανή και φυσικά τις μπότες. Όπως φαίνεται και στην εικόνα παραπάνω πολλοί τραυματισμοί προκαλούνται στα πόδια και μπορεί να είναι πολύ σοβαροί. Έτσι το παντελόνι με τα εσωτερικά προστατευτικά θα μας βοηθήσει να αποφύγουμε τα χτυπήματα στα πόδια και τα καλάμια, και οι καλές δερμάτινες μπότες θα προστατεύσουν τους αστραγάλους. Επειδή έχω πάθει ζημία στον αστράγαλό μου πίστεψέ με είναι από τα πιο δύσκολα χτυπήματα για αποθεραπεία!

5) Κοίτα προσεκτικά προς τα που πηγαίνεις

Όταν οδηγάς τη μηχανή πρόσεξε πάντα την κατεύθυνσή σου. Όταν μπαίνεις σε μια στροφή είναι επιτακτική ανάγκη να γυρνάς το κεφάλι και να προσέχεις πώς μπαίνεις αλλά και αν έρχεται κάποιος με φόρα και σε παρασύρει. Για τον οδηγό του αυτοκινήτου είναι πιο δύσκολο να εντοπίσει που είναι η μηχανή λόγο μικρού όγκου. Αν είναι νύχτα δείξτε με το φως της μηχανής σου την κατεύθυνσή σου έτσι ώστε να είσαι ορατός σε ένα αμάξι αλλά και να δείξεις την κατεύθυνσή σου.

6) Ποτέ μη χρησιμοποιείς το μπροστινό φρένο πρώτο

Σε ενδεχόμενη αλλαγή κατεύθυνσης ή όποιο άλλο χειρισμό στο δρόμο αν χρειαστεί να κόψεις απότομα, ποτέ μη χρησιμοποιήσεις το μπροστινό φρένο. Αν το χρησιμοποιήσεις με μεγάλη ταχύτητα θα πέσεις εύκολα. Μάθε τα αντανακλαστικά σου να χρησιμοποιούν το πίσω φρένο σαν πρώτη σκέψη.

7) Πρόσεξε την άμμο, τα χαλίκια και τα αντικείμενα στο δρόμο

Μια μοτοσικλέτα έχει πολύ μικρότερη πρόσφυση από ένα αυτοκίνητο, και όταν τα διάφορα συντρίμμια, όπως άμμο και χαλίκι μπουν ανάμεσα σε εσάς και στο δρόμο , μπορεί να έχει πολύ αρνητικές συνέπειες για την οδήγηση. Αποφύγετε απότομο γκάζι ή φρένο γιατί θα γλιστρήσετε πολύ εύκολα.

8) Μην πίνετε αλκοόλ πριν οδηγήσετε

Σας το λέει και αυτό η μαμά σας, αλλά είναι πολύ σοβαρό για να το κάνουμε γελοίο. Καλώς ή κακώς το αλκοόλ ή ότι άλλο, ξέρεις εσύ είναι κακό για τα αντανακλαστικά. Δε θα βοηθήσει να ξυπνήσεις σε περίπτωση ατυχήματος και να αντιδράσεις.

9) Οδήγησε σαν να μην έχει κανένας από τους δίπλα σου καθρέπτες

Επειδή στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς οδηγούν όλοι σαν να μην έχουν καθρέπτες, συνήθισέ το και έχε στο νου σου συνεχώς ότι κάποιος μπορεί να πεταχτεί και να μη σε έχει δει.

10) Κρατήστε μια ομαλή οδήγηση

Το τελευταίο και πολύ βασικό είναι ότι πρέπει να οδηγείτε ομαλά έτσι ώστε να αντιδράσετε αμέσως σε περίπτωση ατυχήματος. Μη πατάτε απότομα φρένα ή γκάζια. Εκτός του ότι μπορεί να σας γράψουν, μπορεί να εμπλακείτε ή να δημιουργήσετε ατύχημα με καγκουριές τέτοιου τύπου. 

Η μοτοσυκλέτα βοηθά να μετακινήστε για τις δουλειές σου , για το γούστο σου, για τη βόλτα σου και όχι για τον κομπλεξισμό σου.

πηγή διαδίκτυο